Овој настан се случил во очи на празникот на Крштението Господово (Богојавление), во едно далечно казахстанско градче. После претрпената тешка операција, во реанимација умирала тригодишната Даша. Таа не можела самостојно да дише по тридневното губење на крв, па затоа ја приклучиле на апарати за вештачко дишење. Роднините на девојчето биле во шок, што и е разбирливо – како може да се помират со тоа, што малечко детенце гасне пред нив, како свеќа.
Од сите многубројни роднини, вистински воцрковена била само тетката на Даша, Љубов, која живеела на илјада километри од саканата внука во сибирското градче Југорск. Веста за состојбата на Даша, Љуба ја примила на крајот на работниот ден, и од тој миг, бесценетото време од земниот живот, како да почнало побрзо да се движи. Најпрвин ја обзеле силни емоции, но Љуба, жена силна по карактер, навикнала во животот сама да ги решава тешките задачи. Затоа, прво нешто на кое се сетила во мир – веднаш да се крсти детето. Душата стои на прагот на Вечноста, што може да биде поважно? Како ќе застане пред Господа? Жално било тоа, што мајка ѝ на Даша и самата не била крстена, а ни ќерка ѝ не планирала да ја крсти, и на сите им кажувала дека не е спремна за таков чекор. „Во реанимација никого нема да пуштат!“ – ѝ рекла по телефон родната сестра на Љуба. Но слушнала решителен одговор: „Бог е посилен од сите!“ Но, како да се оствари тој план, наоѓајќи се на стотици милји од саканата внучка?
На помош на Љуба ѝ дошле две другарки од детството, две Светлани, со кои секогаш ја одржувала врската. Веднаш сестрите во Христа се пуштиле да ѝ помогнат, барајќи свештеник, кој би се согласил итно да ја изврши Тајната. Треба да се каже, дека половина година пред тој настан, во истата реанимациона соба умирал таткото на една од другарките, и колку и да се трудела таа, кај него не допуштиле свештеник. За среќа, Господ го испратил кај болното девојче отец Константин, млад свештеник со црвена брада.
Доаѓајќи во болницата, уште на врата тие се судриле со првата „борба“. Една од пријателките останала в кола, срдечно молејќи се за Дашенка. Отец Константин и втората Светлана упорно барале да ги пуштат, кога сестрата од некоја причина ја прашала Светлана: „Вие сте бабата?“ Морала да каже да, што да прави? И успеало! Веќе се качуваат во реанимационото одделение, се приближуваат до вратата, а таму… Отец Константин и Светлана ја виделе пред вратата на реанимационата сала, целата избезумена, на граница на лудило, мајка ѝ на Даша. Тања ја препознала Светлана, но никако не изреагирала, и цело време нешто мрморела во безизлезност, во ужас очекувајќи ја „пресудата“. Кон посетителите дотрчала главната сестра и со крик ѝ викнала на Татјана: „Не дозволувајте им да го крстат детето! Не пуштајте го попот до ќерка ви! Ќе го крсти, и детето ќе умре!!!“
Отец Константин стоел на страна и се молел. Неочекувано, Светлана решително се упатила кон главната сестра, и речиси повторувајќи ја интонацијата на сестрата, низ заби проговорила: „Пуштете го свештеникот до девојчето! Дозволете ни да го крстиме детето!!!“ Сестрата викала нешто во одговор, но Светлана не отстапувала и упорно барала: „Дајте ни да го крстиме детето!“ Тоа била истата Светлана, чиј татко умрел во реанимација без покајание и Причест. Веројатно, сеќавањата кои испливале за таа трагедија ѝ дале на Светлана сили толку упорно да бара да ја постигне целта. И сестрата одмавнала со раката – „Правете што сакате… “.
Не губејќи ни минута, отец Константин се упатил кон болното девојче. Исполнувајќи го својот свештенички долг, отец Константин се вратил, зачуден од она што го видел. Тој раскажал, како Даша, приклучена на апарати за вештачко дишење, воопшто не дише сама, не се мрда, притисокот 60/40, лежи како тревка – тенка, бела… А во тоа време Љуба ги молела за молитвена помош сите, кои можела да ги праша. Православни групи по социјалните мрежи, познати и непознати браќа и сестри во Христа – сите се молеле со еден здив, многубројна група молитвена помош застанала на заедничка молитва, читајќи го акатистот кон иконата на Богородица „Скоропослушница“… И два часа после крштението, на Даша неочекувано ѝ се вратил здивот, и на големо зачудување на докторите, девојчето дишело самостојно.
Но за тоа сè уште никој не знаел, лекарите молчеле, Бог знае зошто. А утрото, Даша се разбудила од кома, се освестила и веднаш побарала играчки, побарала да јаде. Тоа било вистинско крштенско чудо! Кога татко ѝ дошол да ја посети Даша во собата, таа му кажала, како меѓу другото: „Татичко, знаеш, кај мене дојде еден чичко со брада и голем крст. А мене пак ми облече малечок крст. Покрај мене пак стоеја два бели ангела со крилја!“ Никој не можел да разбере, како можело, тригодишно девојче во кома, да гледа сè што се случувало со неа!
Навистина – Бог е посилен од сè!
Тоа се случило ноќта на 18/19 јануари, 2017 г.
Според сведоштвото на Љубов Кохан
Извор: http://www.pppe.mk/2018/bog-e-posilen-od-se-vistinska-prikazna/
