Човекот кој навистина го љуби Господа и го бара идното 
Царство, човекот кој навистина жали за своите гревови и се сеќава на маките и вечниот Суд, човекот кој сериозно стравува пред помислата на својата смрт – не е повеќе во состојба да води сметка за имотот, парите и славата на овој свет, за родителите, пријателите, браќата, ниту за било што земско.
Престанувајќи сосема да се грижи за тоа, замразувајќи ја секоја помисла на тоа, па дури и своето сопствено тело, слободен од сѐ, безгрижен, тој одважно го следи Христа и постојано гледа во небото, очекувајќи помош, по зборовите на светиот псалмопевец: Кон Тебе се прилепи душата моја (Пс.62,9).
